ÇIĞLIK

Çaresizlik ve umutsuzluk teslim alýyor bizi.

Amele pazarlarýnda iþ arayan insanlar, banka kapýlarýnda yatan yaþlýlar, kaybolmuþ kýzýný arayan analar, býkkýn ve suskun yürüyen kalabalýklar acýtýyor içimizi. Kendimize dair anýlara, özlemlere, hasretlere ve sevgilere ayýrdýðýmýz yer giderek bizden çýkýp umutsuz yýðýnlarýn çýrpýnýþlarýna karýþýyor.

Artýk bir kadýný bile sevemiyoruz.

Özlediðimiz o güzel yüzün hayali gelmiyor gözlerimizin önüne. Çünkü yýðýnlarýn ýstýrabýndan vakit bulamýyoruz buna.

Adam baþý yolsuzluklar, kundaklamalar, faili meçhul cinayetler sürüp gidiyor. Nereye baksak iðrenç kokular geliyor burnumuza.

Bu kadar umutsuzluðun içinde bir sevgili yüzün silüeti yansýmýyor aynalara. Sevdiklerimizin hayalini çekip çýkaramýyoruz mutsuz yýðýnlarýn arasýndan. Ýçimizi yakan özlemleri, hasretleri, sevgileri kalbimizin bir köþesinde saklýyoruz.

Çaresizlik ve umutsuzluk teslim alýyor bizi.

Ýçimize doðru uzun bir yolculuða çýkýyoruz. Bizim için çok deðerli olan anýlarýmýzý, sevinçlerimizi, kederlerimizi, özlemlerimizi yanýmýzda taþýmýyoruz yolculuða çýkarken. Toplumun yaþadýðý acýlarý, kederleri yaþadýðýmýz acýlardan kederlerden ayýramýyoruz.

Umutsuzluk, yýlgýnlýk ve keder kol geziyor sokaklarda. Çocuðunu kaybetmiþ bir anne gibi her gördüðümüze soruyoruz. ’ Nerede benim umutlarým, sevinçlerim, özlemlerim. ’

Özlediðimiz o güzel yüz bir türlü gelmiyor gözlerimizin önüne.

Umutsuzluk ve keder teslim alýyor bizi. Kendini satan kadýnlar, parklarda yatan çocuklar, iþsiz kalan yýðýnlar ve aç bilaç dolaþan yaþlýlar var.

Ýsyan etmiyorlar. Baðýrýp çaðýrmýyorlar. Susuyorlar sadece. Derin bir sessizlikte susuyorlar. Duyulmuyor sesleri. Korkunun,umutsuzluðun,çaresizliðin sessizliði bu.

Bu sessizliðin içinde yitiyor insanlar. Kadýnlar bu sessizlikte satýyor bedenlerini. Köprü altýnda çocuklar bu sessizlikte uyuyor. Ýnsanlar bu sessizlikte dönüyor evlerine.

Biz içimize doðru yürüyoruz.Ýçimizde bir yer arýyoruz kendimize.


Ama umutlu olacaðýmýz,güzel günlere dair hayaller kuracaðýmýz bizim olan bir yer lazým bize.

Acýlarýmýzý,kederlerimizi,özlemlerimizi,hasretlerimizi gözden geçirebileceðimiz bir yer.

Kederli umutsuz ve çaresisiz.

Çaresizlik ve umutsuzluk teslim alýyor bizi.

Halbuki duygularýmýzý canlandýracak,hayatýmýza yaþama sevinci katacak bir ümit gerek bize.

Bir damla ümit.

Sessizlik giderek çoðalýyor. Bu sessizliði bozmalýyýz artýk. Çýðlýklar atmalýyýz.Çýðlýðýmýz sessiz yýðýnlarla buluþmalý, can bulup çoðalmalý. Sessizliði,kederi,acýyý ve özlemi öfke ile kýrýp atmalýyýz üzerimizden.

Yollarda kaybolmuþ acýlý bir aðýt deðil, umutlu bir þiir olmalýyýz yeniden.

Cinayetlerden, açlýktan, korkudan ve endiþeden oluþmuþ sokaklardan, meydanlardan çekip almalýyýz kendimizi. Ve olanca gücümüzle baðýrmalýyýz.

Kardelenler açtý. Kardelenler bu sessizlik içinde çürüyecek.

Umutlarýmýzý, özlemlerimizi, sevgilerimizi istemeyecek miyiz? Bu umutsuz ve býkkýn sessizliðin içinde avazýmýz çýktýðý kadar haykýrmayacak mýyýz?

Bu sessizliðin içinde yok olup gidiþimizi mi seyredeceðiz?

Hayýr, isyan edeceðiz. Kardelenler solmadan önce haykýracaðýz.

Uzun bir çýðlýk olacak bu.

Sosyal Medyada Paylaşın: