Öfke

Öfke

- ve ben karýncayý incitmekten korkarým
önüme bakmadan ayaðýmý atmam
bir kuþ uçmasýn patýrtýmdan
yaprak düþmesin hýþýrtýmdan
insan ürkmesin ayak sesimden

gündüzse güneþ vursun baþýma
göðe bakan gibi boynumu bükeyim
gölgelere sýðýnmam ýþýðýndan
göðsümü açarým iþlesin bedenime
ondaki hikmetle halleþirim

geceyse sevdalar çöker üstüme
bir hoþ mayhoþ dalarým gökyüzüne
ayýn yürüyüþünü izlerim kýrpmadan
etrafýnda yýldýzlara dalarým seyre
romantizminde demlenirim

severim þu sýrlý gizemli alemi
yaþamak bir sevdadýr alasýndan
sevme kutsallýðýnda bulurum kendimi
ne çok sevmiþ rabbim ne çok baðýþlamýþ
daðý denizi ovayý bin bir çeþit nimetiyle

düzene dünyaya kahrederim
aðlayan çocuklar dökülür gözümden
ölen kadýnlar dizilir güzergahýma
yoksul insanlar dökülür yollarýma
kar topu gibi yuvarlanýr büyürüm

ben olurum yüz ben bin ben
benliðimden çýkar fýþkýrýrým
sallanýrým damarlarým çatlar
aklým beynim þuursuzlaþýrým
sýðamam yeryüzüne sýðamam

yanar daðlar gibi patalarým
kusarým yeþil ateþten lavlarý
kuruturum aktýkça saðý solu
ne dost kalýr ne seven sevgili
içimi kaplar kemirir bir öfke

Ýsyaným insanlýðýmý yok eder

Ahmet Coþkun

Sosyal Medyada Paylaşın: