ALEVLEŞEN KUM BENİM

Aðýr bir özlem ile demlendiðim andayým
Ben, ben deðilim kimim halime þaþýyorum
Kendini vaftiz eden o melun zamandayým
Var mýyým? Bilmem ama ölmüþken yaþýyorum

Attýðýn her adýmda ayak seslerinde ben
Bakýþýn kalkan olur bedenimle, gölgeme
Hücrelerime karýþ güllene dursun bu ten
Hüzne daldýrma beni vazgeçtim senden deme

Mecalsizim bu ara bu yüzden susuyorum
Koynunda uyutver dudaðýna sar beni
Ýçimdeki boþlukta kendimi asýyorum
Ben kendimi asmasam, bedenim asar beni

Aklýmýn melekesi git gellerde bu ara
Tek parmakla ezerim devlerle, cüceleri
Bir cümlenle sevgili devâ bulurken yara
Kibritsiz de yakarým üþüyen geceleri

Beynimdeki hasardan kayýtsýz kaldýðým an
Duanýn elleriyle beddua boðduðum gün
Vakit vuslatýn vakti çekinme aþk ile yan
Seni her gördüðümde yeniden doðduðum gün

Vuslatý kelâm
Hatice Ayþe Hasan
Sosyal Medyada Paylaşın: