GÖKYÜZÜ AĞLIYOR, SANMA HİCRANINDAN.

Gökyüzü aðlýyor sanma hicranýndan,
Ney’in derdi hüznünün sesi,
Bu kýrgýnlýðým deðil nazarýndan,
Dermansýz kalýþým aþkýnda gizli,

Þarkýlar unutturur mu seni?
Habersiz býrakmaz beni kuþlar,
Kokunu getirir rüzgâr þiirleþtirirken,
Aþkýný kelimelerle nakþeder içimdeki yazar.

Bakma sen ellerimin nasýrýna,
O eller ki gecesini gündüzüne katar.
Sen yar olsan da bir baþkasýna,
Son nefesimde bile seni anlatýrlar.

Bu sýkýntým, çaresiz çýrpýnýþým.
Seninle giden duygularým yüzünden,
Kendimden geçerim, seni yaþarým.
Güzelliðini dinlerim aþk þiirlerinden.

Kim bilir neredesin þimdi?
Hangi þehir sarar, çeker kokunu içine,
Bu þiir haykýrýyor hasretimi,
Taþtýr kalbin, ruhun duymaz bile.

Fark etmez güzel gözlüm,
Ben seni senden çok seviyorum.
Sensizlik desen her gün ölüm.
Bir ölüp, senin için bin kez diriliyorum.

Kimi zaman caným acýyor.
Hesap soruyorum geçen yýllardan.
Islanýyorum, bak yaðmur yaðýyor!
Gökyüzü aðlýyor, sanma hicranýndan.

BAKÝ EVKARALI

Sosyal Medyada Paylaşın: