aðaçlar kendisinin sanýyor çoðu insan çiçekler kendisinin þiire düþen söz kendisinin... bilmiyor her sözcük bir telek kim bilir kuþlar o teleði nerde düþürecek...
ýssýzlýðýma ýs ol aldýðýn nefesten aðýr olmasýn adýn
her þeyden bihaber koþmakta çocuklar çýðlýk çýðlýða bahar gibi umut gibi düþ gibi sokaklarda...
sen ki bu sokaklarýn yýllanmýþ çýnarýsýn dallarýnýn arasýndan süzülür güneþ ve rüzgar
biliyor musun aklýmýn köþesinde hep beyaz ve mor zambaklar var..