ÂMA ŞEHİR

Dolaþýrken âmâ bir þehrin sokaklarýnda
Karanlýk deðdi gözüme aniden.
Karanlýk elbiseler giydim
Ve her düðmeye açýldý bir ilik
Dolaþýrken karanlýðýn damarlarýnda
“Açým”demeye hakkýn yok
Yoksa cebinde metelik.

Dolaþýrken karanlýðýn göbeðinde
Bulutlarý öptüm dudaðýndan
Gülüþtü bana yýldýzlar kahkahayla…
Atmýþlar bir bebeði çöpe
Tutup kundaðýndan.
Karanlýðý yudumlarken âmâ þehir,
Sessizliði yýrtýyordu bir ses.
Kimse duymuyordu.
Çöplerin arasýndan
Tutup sesinden,çýkardým bebeði.
Yeni doðmuþtu,
Henüz kesilmemiþti göbeði.

Duymaz baðýrsan da baðýr baðýr;
Çünkü bu þehrin,âmâ olduðu kadar
Kulaklarý da saðýr.
Bu âmâ þehir
Çekmiþ de üstüne yorgan gibi
Karanlýklarý besleyen bulutlarý,
Ne þair dinliyor ne þiir,
Yeþil ekin gibi biçiyor
Yeni doðmuþ umutlarý…

Kendi körlüðüne ve saðýrlýðýna
Bakmadan bu âmâ þehir
Baþka þehirleri
“Karanlýklarý giydin”diye eleþtirir.
Ve bu konuda oldukça mahir.
Sen baþkalarýný eleþtirisen nahak yere
Baþkalarý da seni eleþtirir zahir.

Ey karanlýkta boðulan âmâ þehir!
Musluklarýndan karanlýk akar,
Su zehir.
Sen karanlýðýn yanaðýndan öpersin,
Benim gözlerlimden akar nehir.

Neden kendi denizinde boðuluyor gözlerim?
Bir gün âmâ þehrin ufuklarýndan ay yüzlü
Güneþin doðacaðý,aydýnlýklarýn karanlýklarý
Kovacaðý varsýl-yoksul farkýnýn ortadan
Kalkacaðý günleri özlerim.

Sosyal Medyada Paylaşın: