elinde menfez çubuklarýyla gelmiþtin...çocuklar var dedin...hepsi ölü...zamana hükmeden görünmez bir eldi de...biz mi zamandýk yoksa zaman mý bizdik...her halikarda dönüyorduk ...sular bile sararmýþtý...ayný yerde sayýyoruz derken...bir temvildi görüp görebildiðimiz...ne handikap öncesiydik...ne sonrasý...kutsal kitaplar bir bir iniyordu arþimetten...sen yine yoktun...ne öncesi gelmþtin...ne sonrasý...ne çok ölüydük...ne çok sessizdik...korkardýk göklerden...ne hikmet onlarda yoktu...yaný birtanem...senin kadar aziz bir gölgeydik...fýrlatýldýðýmýz yerkabuðu deðildi de affedilmiþ sulardý...zaman nakþibendileri efendilerini emrindeyken...ne çok yitip gitmiþtiniz...þimdi sessizlik iniyordu...biraz mor...biraz yeþil...hengameler basýyordu dört bir yanýda...kavli karar ediyorduk...yine ayný þarkýyý söylüyordun...ne þiir kadar...ne þiirsiz...teker teker toplandýk bir tanem...o gün sessizliðin þiirlerini yazdýk...en az senin kadar korktuk bir tanem...þimdi duymuyorduk artýk...ne çok konuþurmuþ ölüler...teker teker dinliyordun...bu ne sabýrdý...tek baþýma nasý varabilirdim ki...dedin olur...son suyumu o gün içtim bir tanem...sonrasý derin bir sarsýlýþtý...resimlerimi yýrttýlar yavrum...olsun dedin...olsun...artýk þiirsiz ve ölüyüm...bu kadar mý sessiz ölünür...bu kadar yalnýz mýyým...bütün localar isyan etti...lime limeydim artýk...
ne çok severdin...ne çok affederdin...solmasýn derdin kebirler...de...biz mi sessizdik...yoksa öüm mü...bilemedim bir tanem...þimdi görebildiðim kadarýyla tanrý inatla yaratmaya devam ediyordu...taassup emrinde...münferit emrinde...arþimetler vaiz...nasýl derken bir kez daha ölüyordun...temvile çaðrýlmamýþtýn üstelik...kulaðimizda tanrýnýn dinlediði müzikler vardý...
yoklukta geçen neydi diye sorma bana...biz deðildik...fetuslar...embiriyolar...ceninler...bir bir nasihat ediyordun...beni unutmayýn der gibiydi...duyduðum sankiritçe mi bilmiyorum...ve tanrý çocuklarýný bir bir ýþýnlarken döl yataðýna...onlar seviþiyordu...ne çok savaþtýnýz...ne çok yer fetettiniz...perdeler çekiliyordu birer birer...artýk ne maviyiz...ne hicap...kuþlarý saldýn birer birer...sana bir sýr demiþtin...kuþlarýn aslinda gagasýz olduðunu söylemþtin...ve aslýnda kanatsýz oldugunu...sonra fýsýldamþtýn...o ben de kalsýn bitanem...
kainatý yaratýrken yalnýzdýn...nedimeler yoktu...cenevirler yoktu...üstü açýk temvirler gördük...adsýz handikaplar...ne uzaktýn bize ne yakýn...yaz diyordun korkma yaz...ne çok adýn vardý...esemelerin...ne ibraniceydi...ne fars...yeryüzü uyuyordu yavaþça...þiir yazmaya devam ediyordu...ne çok sözdük...ne çok harf...gitmek istemediðim halde git diyordun...beni diriltirken sarýp sarmalýyordun müneccimlere...iniyordum usulca makamýndan...
þimdi söyle diyordun...sadece dinle ...ölümsüzlük kadar biçareydik...yine ayný þey baþlýyordu...mor kaftanlýlar...cübbeliler geçiyordu...ne ölü ne diri...neydi bizi korkutan...deðil diyordun...h,ç bir þey göründüðü gibi deðil... son mektubumu o gün yazdým birtanem...hiç açmadýn hiç okumadýn...ilk þairin ellerinde sadece sýramý bekliyordum... aynen öyle...AnarZalem...21.33
Sosyal Medyada Paylaşın:
AnarZalem Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.