Derinlerden aðlamaklý bir ses geliyordu, çok derinlerden… Ne toprakta sallantý Ne de vardý baþkasýndan kaydedilen alýntý Göz bir þeyleri kaçýrýyordu Sesse devam ediyordu.
Kime seslense, Bu devam ediyor dese yapýlan beste Bakýyorlardý diyene deli gibi Ne çalaný Ne kaðýda dökeni Ne de izleri Yoktu avatarý Kanýtý…
Önceden þimþek çakar Sonrada gök gürülder Döker gözyaþýný bulutlar Ama derinlerden gelen seslere yok emare Sanki elde avuçta olmayan umutlar Gibi mi ne…
Gözünü kapattý Aðzý bantlandý Kulaklarý týkandý Üstünü topraklarý örttüler Derinlerden derine indirdiler Hani insan da inandý Dedi ki Gerçekten sustu Dünyaya küstü Ya Hu, insan hiç alýþkanlýklarýný terk eder mi ki? Hani bir þeyler yapmasýna izin verirler mi Oda muamma ya…
Kökler hep topraðýn altýnda Güneþi görse kuruma aþamasýnda Anne karnýnda ki bebek gibi…
O kökler öyle çirkin Çürüyen insan bedeni gibi O kökleri andýran iskeleti Aynýsý dönen çarkýn…
Kökler büyüdükçe derinleri delen sesler Çürüdükçe kemikler!
…/Derinlerden gelen sesler Kýyamete kadar doðayý besler!
Saffet Kuramaz
Sosyal Medyada Paylaşın:
saf şiir Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.