İŞTE O ÇOCUK BENİM

ÝÞTE O ÇOCUK BENÝM

Daha çocuk yaþtayken, dertler boynumu büktü
Þýmaracak kimseyi, görüp bulamaz oldum
Büyüdüm birdenbire, felek kahýrý ekti
Gönül bahçelerimde, sararýp da ben soldum.

Nerden esti bu poyraz ,nasýl kavurup geçti
Savurup vurdu yere, sevdiklerimi biçti
Küskünüm o feleðe, özümden özüm içti
Yapayalnýz kimsesiz, dönenip öyle kaldým.

Ýmrenip de bakardým, babasý olanlara
Sarýlýp da sevdayý, onlarda bulanlara
Aðlardým hazin hazin, kimsesiz kalanlara
Bunca zaman iç edip, bugünlerime geldim.

Ýþte o çocuk benim, boynu bükük bekleyen
Gözlerimde yaþlarla, öze umut ekleyen
Kaç kez gelip kapýya, gönlünüzü yoklayan
Sevmeyi bilenlerin, yüreðine ben doldum.

Asla avuç açmadým, çalýþýp da kazandým
Gönül sayfalarýna ben adýmý yazandým
Garip gurbet ellerde söylenen bir ozandým
KARDELEN olmuþ adým, güzelliklerle güldüm.

KARDELEN(Ayrýkotu)
31.03.2021
Tülay Sarýcabaðlý Þimþek
Dinar/Afyonkarahisar

Fotoðraf : Celil Topalfakýoðlu
Sosyal Medyada Paylaşın: