MANOLYA
’-Can Kardeþim Mesut Kayabaþ’a armaðanýmdýr.’
-I-
Gönülkýran rüzgârlarý senden bana esiyor
Can eriði düþlerime dokunma hiç Manolya.
Kar yaðdýrma ümit açan bademlerin üstüne
Týrpan týrpan ayrýlýðý yeniden biç Manolya.
Görmemiþsin Ferhatýný yüce daðý delerken,
Bilmemiþsin Mecnununu ’çölde çölü’ elerken,
Neredeydin? Ben burada kuzu gibi melerken? !
Yürü þöyle usul usul kenardan geç Manolya.
Yaktýn, acýmadan yaktýn bugünü ve yarýný
Doldurarak yüreðime gece bulutlarýný.
Çekinmeden uzat gayri soðuk avuçlarýný
Alev akan bir çeþmeyim, haydi gel iç Manolya.
Zaman denen kuyularýn dibindesin bilirdim,
Kova olur çýkrýðýna urgan urgan gelirdim.
Ne yapayým, en sonunda hasretinle delirdim
Bundan sonra akýllanmam vallahi güç Manolya.
Saçlarýma aklar düþtü, yorgun kalbim tekledi,
Ölüm denen sarý gelin, arada bir yokladý
Ilýmadý soðuk yýllar, gülüþünü bekledi
Al kokunu, git rüzgârla, göklerde uç Manolya.
’Dað baþý yalnýzlýðým’ ýpýslak sabahlarda
Sormadýn, aramadýn bir, Ceylan’ýn kaldý darda.
Yalazýna hep kývýlcým bekleyen ormanlarda
Kahkahalý yangýnlarý düþlemek suç Manolya.
Mustafa CEYLAN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.