Bazen Tanrının Yalnızlığı Bizim İçin Yarattığını Düşündüğüm Oluyor

romanlardaki aþk maðduru kadýnlara senin ismini verdim,
aþkýmdan ve aþktan maðdur kalmayasýn diye

yaþadýðýn þehir bensiz, yaþadýðým þehir sensiz
birbirinden ne kadar uzak olursa olsun
ruhlar kendi gecelerinin yýldýzlarýnda elele tutuþuyorlar
sana sarýlamayacaðým uzaklýk yok bana
baksana kalbim dönüp dönüp sana bakýyor
kalbimin sahibi sensin!

ne zaman elime bir kitap alsam
sayfalar kanat kanat olup
beni sana uçuruyor.
yazgý böyle bir þey
ne çok þey yaþadým diyordum, yaþamadýðýmý sende gördüm
nar aðaçlarýnýn gölgesinde
yanyana uzanmadan
yaþamak yaþamak mý?

kýsacýk bir hayatýn upuzun öyküsüyüz biz
hayatlarýmýzýn birbirinden habersiz yaþadýðý zamanlarý ne çok
ve beraber yaþayacaðýmýz hayat daha kýsa
bunu ikimizde biliyoruz.
birbirimize kendimizi ifade etme biçimimiz bu bizim.
sadece sevmek

bu þekil sevmek
insanca sevmek
zamansýz sevmek
ruhen sevmek

her gün ve her nefeste özleyerek sevmek
bir gün biraraya geleceðimizi söyleyen hayata inanarak sevmek
bizim yaptýðýmýz bu
sadece sevmek.
hepsi bu kadar iþte!

birbirimize kendimizi ifade etme biçimimiz bu bizim.
sadece sevmek
yine de
bazen
tanrýnýn
yalnýzlýðý bizim için yarattýðýný düþündüðüm oluyor.










Sosyal Medyada Paylaşın: