Kırın Zincirlerimi

Ana rahmine düþtüm.
Varlýðým kadýndý,
Bildirilmedim eteðim ne renkti.
Alýna mor karýþmýþ gömleðin,
Kumaþýna sýðdýrýlmadým.


On yaþýnda zor bela örtüye giz oldu saçlarým.
On üçünde kitabýnýn izine düþtü ayaklarým,
On sekizinde koca evinde açýldý gözlerim.
Yirli mi yaþa gelmeden aðlayan bebeðin sesine deðdi kulaklarým.

Eksik çorabýn tekinde morardý bakýþlarým.
Eðilmekten býkmayan baþýmda sille eskidi,
Yüküm dünyada yok idi ya,
Tekme acýsýyla bir kez daha büküldü belim.

Zalim ellerin kucaðýnda körleþti duygularým.
Duyduðum en azaplý sesti, sevgiye saðýrlýk,
Yitirdiler bende ki o çocuðu,
Kýrmaya meyil ettim ,urganý taktýlar gönlüme.


Görünmeyen zincirleri geçirdiler.
Prangalar meðer ayaðýmdaymýþ,
Diyar diyar gezdim kurtulamadým.
Yana yana özleme biat ettirdiler.


Dur dediðimde durmadýlar
Var git yoluna dediðimde gidemediler,
Yoluma güvercinler uçurayým dedim.
Kanadýný tek tek yoldular.

Ayþegül Kahraman
Sosyal Medyada Paylaşın: