Kırık kardelen

Kýrýk kardelen

ayýn on dördü, on dördünde
ölmüþ birde güzel ince narin
köyde iki üç kýz saysan biri o
göz koyanlar var beklemede
zamana inat ecik, ecik daha
serpilsin gonca gül dalýnda

akranlarý birbirini kollarken
büyükler aðýz yoklamasýnda
söz edip göz edip birbirlerine
kýsmet nasip sohbetlerinde
bize gelin olsun bu güzel kýz
illa, an zamaný demlerken

omzundan aþan saçlar bele
gözler kömürden kap kara
ellerini bey gibi baðlar bele
tarlada harmanda atýp nara
mümkün mü söz gelsin dile
namý yayýlmýþ civar köylere

bir vardý gece gündüz tetikte
bir vardý ölümüne göz koyup
bir vardý hayatýn ona adayan
oda bilir duyar getirmez dile
sürerken gün zamana havale
kaç kez istendi dediler hele

bir kavga çýktý günün birinde
erkek kardeþi vurur hasmýný
düþer bir kara bulut ocaklara
kan davasý kanlan yunarmýþ
böyleymiþ o kahrolasý töresi
var mý daha bundan ötesi

belki ödenir aðýr kan bedeli
malýn mülkün yoksa ne çare
haber salýnýr bir kýzla barýþa
aðýtlarla uðurlarlar kardeleni
ellilik adama konar kumaya
husumet son bulmuþ güya

güldüðünü gören olmadý hiç
aðladýðýný görenlerde olmadý
dimdik gururlu göründü hep
yüklendiði vebalýn sevabýnda
kaderini adanmýþ adak saydý
dosta düþmana renk vermedi

kardelen güzelliðine doymadý
elini bir daha beline koymadý
ekþitti yüzü güzellik koymadý
yoksul mutlu bir evden çýkýp
yoksul mutsuz bir evde kaldý
bir ölüyü bir ölüyle paklarken

Ahmet Coþkun

Sosyal Medyada Paylaşın: