Küçücük bir ýþýktýn belki de, bana ilk göründüðünde. Yýldýzlar da küçük görünürdü, bilirdik ne kadar büyük olduklarýný. Nokta kadar aydýnlýk görünsen de, hissettim benim yýldýzým olacaðýný.
Yaklaþmak istemem içgüdüydü, ýsýnmak isteði doðamýzda vardý. O yüzdendir yüzümü döndüðüm, kollarýmý uzattýðým ondandý. Yaklaþmayý hep istedim, daha çok ýsýnmayý, daha çok.. Yanmayý bile göze aldýðým doðrudur.
Tutmama imkân yoktu elbette, yine de uzattým ellerimi sana. Sen yaklaþtýðýnda da korktum, kaçtýðýmý da itiraf etmeliyim. Yanmaktan deðildi inan ; sana zarar verebilme ihtimalimden korktum.
Devasa bir yýldýz olsan bile, narindin, zayýf yanlarýn da vardý. Yörüngen sapabilir diye korktum. Yine de yanmadým mý ; yandým elbet. Sana dokunmadan, zarar veremeden yandým. Kýzdýn bana, küstün bile belki de. Olsun ; sapmadýn ya yörüngenden, vebalini almadým ya senin.
Yýllar geçmiþ olsa da, sönmedim ; doðrudur. Belki de ilk günkü kadar yanýyorum. Sana yakýn geçen, o sýcacýk günlerin anýsýyla, býraktýðýn küllerimde halâ yaþýyorum.
Fikret T. Sosyal Medyada Paylaşın:
Fikret TEZEL Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.