DİYEMEDİM

DÝYEMEDÝM
Canýmýn Cananý yola koyuldu
Tutup ellerini kal diyemedim
Tuz bastý yaraya kabuk oyuldu
Seslenip kendine gel diyemedim

Puslu bir havada güneþ batarken
Baðrýmýn parçasý koptu giderken
Gözlerime bakýp veda ederken
Arada kapýmý çal diyemedim

Yola devam etti yaþlý gözlerle
Yüreðinde buruk hazin sözlerle
Daðladý içimi narý közlerle
Uzatýp mendili sil diyemedim

Gidiþiyle matemlere boyandým
Meþakkatim bitti ayan beyandým
Geceleri kabus dolu uyandým
Çaðladý özümde sel diyemedim

NARÝN’ÝM semaya açtým elimi
Ýzah eyledimde suskun halimi
Gönülden dökülen duygu Selim’i
Ummana dönüþtü göl diyemedim

3/3/2021-Narin ALTAN
Not- Her hakký saklýdýr
Sosyal Medyada Paylaşın: