UÇURUMUN KENARI

þimdi sevgili ben...
sensizliðin giz düþümlerindeyim
ne yana baksam bizi arýyorum
saçak saçak dolanýyor yüreðime yokluðun
að örüyor dilime kelimeler
ucundan hava almýþ umutlarým
þavkýnda bir acýnýn yorgun parmak uçlarým

ben beni arýyorum
izler kayýp
sözler kifayetsiz
diller lal
uçurumun kenarýndayým sevgili
ha düþtüm ha düþeceðim
düþmek deðil de içimde seni öldürmek çok zor
sahi ben unuttum
ölüm ne renk ti

dilimle dudaklarým arasýnda kekremsi bir tattý yokluðun
çocuk gülüþlerimin kefaretiydi
döktüðüm her damla gözyaþý
bedel ödeyen narin bedenime inat
daha bir güçlü kalkýyordum her düþtüðümde yerden
oysa baþýnýn okþanmasýný bekleyen küçük kýz çocuðu deðil miydim

ceplerimde bilyelerim yok
uçurtmalarým yaralý
þekerim bitmiþ elimde sapý
çocukluðum aðlýyor gizli gizli
merdiven altý umutsuzluklarým
ve doðmamýþ bir mutluluk

ben sevgili ben...
sana hep geç kaldým
týpký hayata geç kaldýðým gibi
seni
beni
yeniden biz yapmak için kaç para lazým
söyle hayat fiyatýn kaça
söyle kanadý kýrk yerden kýrýlmýþ kuþ nasýl uçar
söyle

Sosyal Medyada Paylaşın: