Baðýrmadýn, Çýðlýk atmadýn, Kulaklarýný týrmalayan, Sessizliyin gürültüsüydü. Kurþun gibi dudaklarýný parçalayan, Sessizliyin cümleleriydi. Hiç yaþanmamýþ, Hiç yaþamayacakmýþ gibi, Ýçinde yaþadýklarýn Kendinle bitmeyen kavgaydý...
Kimse görmedi,bilmedi,duymadý sanýyordun, içindeki fýrtýnanýn kopardýðý aðacýn dallarý, Yüreyinin derinliklerine çoktan çakýlmýþdý...
Koca adam sessiz ve sakince, Asmýþ gözlerini tavana kendiyle gavga ediyordu. Neyseki kimsenin kalbi kýrýlmadý, Kýyametin fýrtýnasý içinde kopuyordu...
Dindiremediði fýrtýnaya, Arsýzca kahkahalar atýyordu. Hiç birinden eser kalmamýþdý, Ayak izi bile yokdu Ne demiþ Þair,? dön bak arkana, Yanýmda dediyin kaç kiþi orada...
Baðýrsanda,çýðlýk atsanda, Sen seni duyansýn, Sen sana muammasýn...
Ekrem ÇETÝNKAYA VaTaN25 27.02.2021 Sosyal Medyada Paylaşın:
VaTaN25 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.