Ne kadar lekeyi silersen sil Ýzi kalýyor ayna üzerinde Zaten dünyaya her gelen deðiþmiyor mu Çoðu son günlerini tüketiyor huzur evinde Çalmaya ramak kala ecel için zil…
Ýlk ayna gibi olmuyor parlaklýk Ýnsan yaþlandýkça kararýyor görüntü Ýnsan geçen zamanýn farkýna varmýyor Ne kadar kirlense de örüntü Ömrüne yansýyor baþýbozukluk, aylaklýk…
Güneþi gören insan ay niye var diye diretmiyor Güneþin gölgesinde ay- Oysa hortlaklarýn yaþadýðý saray Her hareket yeni bir sallantý- Neyin depremi belli deðil Her araba geçtiðinde hareketiyle sergiliyor gölgeler halay Sinema þeridinde kýsacýk insan ömrü- Bitmeyecek gibi aratmýyor!
Her dalda yeniden yeþeren geçen bahardan yansýyan yapraklar Aynalardan göründükçe sanki yeniymiþ gibi bakýyor gözler a‘mâ Biz yaþlandýkça dünya da yaþlanýyor yine her Eylül’de Her geçen yýl üstümüzde yeni bir yamasý Gelecek yerine geçmiþi ballandýrýyor sallandýkça salýncaklar!
Aynanýn fýtratý yansýtmak Ýnsanýn ise dünyaya kanmak Ýkisi de yaþlanýyor Birisi kýrýlýyor diðeri derdinde ne yaptým diye yanmak Çöl kumlarýndan her kum Adem’den beri taþlanýyor…
Saffet Kuramaz
Sosyal Medyada Paylaşın:
saf şiir Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.