Gecenin Öfkesi

Ve sen gidince
geriye ekim artýðý piç bir gece kalýr
ardýnda býraktýðýn sessizlik
içime katran bir umutsuzluk sokar
kalbim üþür...

gittin, gece saldýrgan yüzünü gösterdi
yarasalar, kan emiciler ve kötü cinler sýðýnaklarýndan çýktý
dua tutmayan bir vakte itildim
aþk melekleriyle gittin...

bardaðýmda kalan bir yudum soðumuþ çayý yudumluyorum
tramvay duraklarýnda ergen kýzlar baðrýþýr
Lübnan’lý bir kýz gece nöbetinden döner
bir fotoðrafa takýlýr gözlerim
yüzümde mutluluk, okul sýralarýndan kalma sevgiler
saçýmda limon çekirdekleri
ayaðýmda conversler...

çok sürmez ergen düþüm
bir polis sireni geceyi yýrtar
bir kadýn intihar eder
yüzümde sevincim ölümle donar


tekrar uzanýyorum bardaðýma
unutarak içtiðim soðuk son yudumumu
aðzýmda metalýmsý bir tad
hayatýn yüzüne esniyorum
aylar sonra üryan bir uykuya yatamýyorum
gece seslerinden ve zulmünden vazgeçemiyorum
inadýna yaralarýmý kanatýyorum

rüyalarým þiirlerim gibi bitti
ve ben artýk harflerimle sadece cinayetler iþliyorum
sen gitmeden önce insan
þimdi bir yaratýk
çýðlýk çýðlýða yalnýzlýðýný baðýran

Gittikçe derinleþtiðim koltuðumdan kalkamýyorum
titrek mum alevinde ellerimi arýyorum
yüzümde taþýdýðým anlamlar
cam bilyalar gibi yere düþüyor
gülüþüm yere
beni özleyen kaç insan kaldý karanlýðýn içinde
beni özlediði halde kaç yabancý, buzdan sesleniþ?
17 aydýr hiç yalnýz deðildim ben
aþkýndý yükün, gittin
ayaklarýn geri adým atýyordu
taþýmýyordu bedenini
benim dizlerimim baðý çözülmüþtü
dilim tutulmuþtu
neden almadýn kalbimdeki bu kanayan sancýyý
geri dön
hadi al seni benden

ben tanrýnýn oðlu
ben seni anlatmanýn ustasý
ben aþkýn kutsal kitaplý tek peygamberi
ben seni ibadet eder gibi seviyordum
su ve diken üstünde yürüdüm de

i n a n m a d ý n...

mucizem ellerinden
ben gözünden düþtüm
bu aþkýn sevinç bozan günlerinde aforoz edilmiþim
ben seni tanrýdan izinsiz kutsarken
cennetinden hazýrlýksýz kovulmuþum

bak gece hýzla kötüleþiyor
soðuk bir uðultu doluyor penceremden
sesler kötü de olsa yaþamak gibi geliyor
insanlarýn göremediklerini görüyor
duymadýklarýný duyuyordum
duvarlarýn dilinden anlýyorum
eþyalarýn dilinden

yollarda ýslak bir parýltý
gece hýzla öfkeleniyor
midemden bir korku yükseliyor aðzýma
nikotinle karýþýk küfür kusuyorum
anlaþýlmayan hayatlar býrakýyorum masaya

bu öfkeli gece benim
göze göz, diþe diþ
kazananý baþtan belli bir düelloya çýkar gibi
cesaretli ve ahmakým
avucumdan býrakýnca kaderimi
hayatýmýn dikiþleri patlýyor
nazar deðmiþ gibi güzel gözlü bir çocuða
dokunduðum ne varsa ateþ oluyor
yaðmur yerine kül yaðýyor geceye
anamdan emdiðim süt burnumdan gelse de
bu öfkeli gece benim
baþ baþa, saç saça
kaybettiklerimden sonra deliyim
uluorta çýrýlçýplak koysan da beni
çoktan kuþatýlmýþ bir þehri tek baþýna savunur gibiyim
hâlâ þizofrenim
hâlâ gözü karayým...


Aþk apansýz bitince
Ekim artýðý, piç bir gece kalýyor bana...
Sosyal Medyada Paylaşın: