Gün durdu, zaman durdu, Bir an kapadým gözlerimi, Çocukluðunun peþine koþtum. Puslanmýþ zamanýn, sararmýþ sayfalarýna. Çocuk olup koþtum, Cumbalý evlerin önündeki dar sokaklarda. Sana geldim, sen oldum, Sarý Paþam. Zaman nasýl da gelip geçmiþti öylece, Almýþtýn gözlerinin rengini, Masmavi denizlerin renginden. Yanýbaþýndaydým. Selanik sahillerinde denizi kucaklayan Martýlarýn çýðýrtkanlýklarý eþliðinde. Aktý yüreðim, Selanik gecelerinin, Masmavi rüyalarýna. Pek bir uðrardýn, Sahildeki Olimpos ve Yonyo gazinolarýna. Uzandým öylece sana doðru, Bir umut tutabilir miyim diye? Pembe boyalý evin, tahta döþemeli merdivenlerinden, Bir gün çýkýp gelsen karþýma, Sarý Paþam. Özünü özümsediðim kadar özledim. Biriktirdiðim kelimeleri sýralasam, Duyar mýsýn, yüreðimin çýðlýðýný? Görür müsün gözyaþýmdaki senin özlemini? Sorsalar bana, senin geldiðin gün, Ne söylerdin diye… Ne söyleyebilirdim ki… Dilim yumak olurdu kelimeler karþýsýnda. Yüz yýl geriye giderdim, yeniden doðardým seninle… Sarýlýrdým, tüm benliðimle bedenine Aðlardým, titreyen yüreðimle… Gözyaþlarým yanaklarýmý döverdi, Bir daha gelir misin? Bir daha gelir misin? Diye…
Ulunay Göktürk – 21:35 21.12.2017 - Perþembe Sosyal Medyada Paylaşın:
Ulunay Göktürk Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.