SON BAHAR

SON BAHAR


Gözlerimi son bahara açtýðýmda
düþen yapraklar örtü üstümü
Anne karný deðildi sýcaklýðý
üþüdüm
aðlamam bundan

Toprak bedenimi sýkarken
ruhum direndi bütün azaplarýna
bedenim o pes etti
ruhum avazý çýktýðý kadar haykýrdý kara kýþa
nini diye

Gece gözlerini açtý boðdu beni kimsesizliðimle
Anne kucaðý deðildi beni uyutan
karanlýðýn rüzgarýydý yüzümü çarpan
hiçlik girdabýnda büyütü beni iki mevsim

Son bahardý adým ilk baharý bilmem
birde kapýsýna býrakýldýðým kýþým var benim
üstümde sarý cansýz mevsim
yüreðim buzdan bir kýþ
korkarým yazdan

Erirse karým yüreðim üþür benim
sonra kimsesiz yaným korkar insanlardan
beni sonbahara,kýþa,topraða býrakan onlar deģilmiydi

Adým sonbahar benim
birazdan son kýþ örter yüreðimi...

Sosyal Medyada Paylaşın: