insan, usundaki kapitalist kafasý, metasý, deltasý gereði metabolizmasýndaki tüm ayarsýz denklemlerde en çok ta kendine bilinmeyendir
sen, ben, o, þu, bu fark etmez bulutta biziz, musonda her yaðmur önce kendine aðlar daðlar, daðlarý yankýsýndan puslu bir kar, boran
dost deðildir, deðildir dost ayna ikinci el bir yalnýzlýktýr duvarýnda baktýðýnda göremiyorsan kendini somurtma suçu da onda arama yalnýzlýktýr, yalnýzlýk sana dünya
feri, rimeli akmýþ köþe baþý aþklarý gibi fahiþe deðildir yalnýzlýk çat kapý bitiverir kapýnda penceresiz kalýrsýn uykusuz yatýlý masal gibi bitiriverir seni baþucunda
sus olsa da yalnýzlýk suskunluðuna merhem olmasa da yoksulluðuna çivisi çýkmýþ bu dünyada dosttur karanlýk kadar insana sýðlýðýna azken, derinliðine bir o kadar çoktur týpký Tanrý gibi…
,
“peki gölgemi gören var mý”
. . . //
ilhanaþýcýþubatikibinyirmibir
Sosyal Medyada Paylaşın:
ilhanaşıcı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.