Dünyada Adalet Varmış
Balatta tavla oynuyoruz Hüseyin ile
Ýstanbul’ a bahar gelmiþ
Haliç’ten yayýlan alýþýldýk kanalizasyon kokusu
Yozgatlý Osman Abinin yeri
Beþ masasý, yirmi dört sandalyesi ve dört taburesi olan
Küçük bir yer ama,
Dünyanýn en güzel çaylarý bu kahvede yapýlýr
Ve de ekler Osman Abi :
‘baba mesleði evlat
babam hep iyi çay yapardý
benim daha iyi yapmam lazým’
Hüseyin Erzurumlu
Kýtlatmaya çalýþýyor kesme þekeri
Memleketinin insanlarý gibi
Ama nafile, burasý Ýstanbul
Her memleketten insan bulursun da
Memleket havasý bulamazsýn
Boðaziçi bilgisayar mühendisliðinde okuyor Hüseyin
Genel kültürü fena sayýlmaz ama,
Her þeyi bilirim havasý yok mu,
Deli eder insaný
Tam vermek üzereyken tavlayý koltuk altýna
‘dünyada bir adalet var ama,
insanlar çok asi, beðenmiyorlar hiçbir þeyi’ demez mi
Demek dünyada adalet var ha Hüseyin!
‘Emin misin Hüseyin?’ dememe kalmýyor
Bekir Amca girdi içeri
‘uyku tutmadý. Bu melet bitirecek beni’ diye söylenmeye baþladý
Yozgatlý idi Bekir Amca
Otuz senesini vermiþti devlete,
Sýnýf öðretmeni olarak
Otuz senenin yirmi beþini
Köy okullarýnda geçirmiþti ve asla övünmezdi
‘bu devlet benim, bu topraklar da
bu çocuklar da, o köylerde
eðer eðitim bir haksa
herkese eþit verilmeli’ derdi
Bekir amcanýn derdi böbrekleriydi
Bir böbreði bitmiþ, diðeri diyalizde
Yedi yüz milyon maaþ, üç yüz milyon kira
Ve evde besleyeceði üç boðaz….
Sýkýþtýrýyordu geceleri,
Tek evladý varmýþ
Onu okutmak için elinden geleni yapmýþ
ODTÜ inþaat mühendisliðini bitirmiþ
Yine ODTÜ’de master
Amerika da doktora yapmýþ
Hala gözleri dolar anlatýrken
Her Türk genci gibi þerefle gitmiþ askere
Hakkari Yüksekova çýkmýþ usta birliðine
Osman Amca korkmuþ
Sene 1996
Terör kol geziyor o zamanlar
Ýçimize iþlemiþ
‘baba ben gidiyorum. Hakkýný helal et’
Demiþ ayrýlýrken
Arkada bir eþ, iki çocuk
Bir de gözü yaþlý anne býrakarak
Gittiðinin 34. Günü hain bir pusuyla vurmuþlar
Osman oðlu Mustafa Kemal’i
Osman Amca hem severmiþ hem de taktir edermiþ Atatürk’ü
Oðluna da koymasý bu yüzdenmiþ
Bir telefon gelmiþ
Hakkari Bölge Komutanlýðý’ndan
Sene 96 mayýsýn on dokuzunda
Mustafa’nýn yirmi yedinci yaþýna bir gün kala
Kýdemli Binbaþý Celal Beymiþ telefonun ucunda
‘Mustafa Kemal cesur ve þerefli bir askerdi
baþýmýz sað olsun….’
O günden hatýrladýðý tek cümle bu Osman amcanýn
Sonrasý aðýt, gözyaþý ve derin bir acý
Dört yaþýnda ki Buse’nin anlamsýz bakýþlarý
Ve nice sonra çocuk gözlerinden süzülen
Ýnci taneleri…
Bir annenin feryadý,
Babanýn sükunet içinde ki çýðlýklarý…
Genç yaþta dul kalan bir eþ
Ve altý aylýkken babasýz kalan Osman Emin’in
Ömür boyu sürecek baba özlemi
Vataný için canýný feda eden Kemal’e
Devletin verdiði hediye:
Bir madalya, bir plaket ve,
Yüz elli milyon maaþ.
Hüseyin! Þehit olmak þereftir
Herkese nail olmaz o yüce mertebe
Ama ayný topraklar içinde
Bizi birbirimize düþürüyorlar Hüseyin!
Kardeþin kardeþi vurmasý,
Kardeþine ateþ ederken vurulmak
Ne zamandan beri þehitlik oldu Hüseyin!
Ve þimdi söyle bana Hüseyin
Dünyada bir adalet var mý?
Ýnsanlarýn asiliði mi adaletsizliði saðlayan?
Yoksa sonu gelmek bilmez hýrslarý mý?
Hüseyin söyle bana
Hala dünyayý anlaya biliyor musun??
(Osman Amca ve Mustafa Kemal’ in anýsýna )
D
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.