Ýlk gören, ilk koþan bendim ya, ilk kaçan da bendim senden. Isýtacak ateþ gibi görünsen de, yanacaðýmý anlayan bendim. Pembe açan, gonca bir gül olsan da, dikenlerinin kalbime batacaðýný, görebilen yine ben olmuþtum.
Hoþuna gidivermiþti ilgim, tutkum. Alevlerini nasýl da saldýn yüreðime. Ne yanacaðýmý ateþinden, ne de acýsýndan etkileneceðim dikeninden, çoktan kaybolan aklýmdan çýkýverdi. Saldým kendimi kollarýna, bin bir umutla, açýverdim yüreðimi, en masum halimle.
Sevincimi, mutluluðumu haykýrmak üzereyken, tüm çektiklerimi, kadersizliðimi unutup. Beni karanlýklara iten her þeyi baðýþlayýp, seni gönderen Yaradan’a þükrederken, nasýl da dönüverdin sýrtýný ? Oynamaktan býktýðýn, fýrlatýp attýðýn bir oyuncak, iþi bitmiþ bir mendil gibi oldum birden.
Sonunda doktor oldun sen. Yýllarca ne hastalara derman oldun. Gönlün kim bilir ne kadar huzur buldu ? Peki, hiç gelmedim mi aklýna ? Ýlk hastaný hiç mi düþünmedin ? Vicdanýn hiç mi sorguya çekmedi seni ?
Bu gün Sevgililer Günü; kutlu olsun sana. Benim hiç sevgilim olmadý. Seni sevgilim bildim ya, o da yalanmýþ. Fikret T.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Fikret TEZEL Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.