İLKBAHAR SENFONİSİ

ÝLKAHAR SENFONÝSÝ

Günler uzadý, doða güneþle canlandý yine
Uyanýþlarla yeþil yaprak türküsünde dallar
Tozpembe duvaklý bahçeler, düþlerimde Girne
Bir miski amber yaymakta, turunçlar, portakallar
Beþparmak Daðlarý, makileri süsleyen allar.

Yamaçlar üzerinde, sarý meneviþli bir tül
Coþkun bu bahar yangýný, kýþ hüznünü yok eder
Derenin ninni sesi, tutkularla akan gönül.
Ey ömrümün baharý, ey beni bütünleyen yâr
Göðsümde dayalý baþýn, ‘ne dert kalýr ne keder!’

Canlanýnca doðanýn ruhu, tavlanýr topraklar
Topraðýn analýðýnda, sonsuz bolluk bereket
Sevginle büyüdüðüm, sevdalandýðým ilkbahar
Ýlk aþkýn mucizesi, ruhu kuþatan saadet
Aþk yuvamýz çiçekten kulübe, bulunmaz servet.

Kýrlangýçlarýn sesi, aydýnlýk saçan gökyüzü
Gelincikler arasýnda Turaçlarýn ötüþü
Sularýnda yýkanýp, aþklarken Akdeniz’i
Gökte yýldýzlar haykýrdý; sökün eden ateþi
Gecenin ay ýþýðýnda uyutmuþuz güneþi.

Ýlkbahar senfonisi, bu diriliþ, bu gerçeklik
Ne güzeldir ‘Akdeniz Akþamlarý’, ah ne güzel
Ne derindir yasemin kokularýnda sevdalýk
Lav þelalesine eþ yanar tende kösnül emel
Öpüþler, seviþmeler…Beklenensin baharla gel.

Her bahar yangýnýnda içimde açan çiçeksin
Aþka akan sonsuzluk nehri, yoluna ölüþler
Ben aþkýn kürek mahkûmu, sen ki dünyada teksin
Ýki sevgili bir gölge sevdaya yükseliþler
Ah gençliðin alevi, aþk ötesi mavi düþler...

GÜLÞEN ÞENDERÝN


Sosyal Medyada Paylaşın: