DÜŞÜN

Düþün,
Baksana, yine yarým kaldý hikayemiz.
Sahi neydi? Yarým kalan mazilerimiz.
Ne tuhaf bir zamandayýz, deðil mi?
Her þeyin kapalý kapýlar ardýnda olduðu,
Gizli saklý sohbetlerin bol bol konuþulduðu,
Aynaya bile bakýnca sözlerin,
Piþkinlikle yalana boðulduðu,
Bir zamanlar sevgi dolu sözcüklerin aþkla dolduðu,
Günler, günleri,
Ne de çabuk tükettik deðil mi?


Düþün,
Bir zamanlar,
Tamamlanmayan onca anýlarýmýz, vardý.
Bakýþmalarýmýz, hasret doluydu.
Geriye býrakýlan umutlarýmýz, yarýnlarýmýz,
Vardý.
Yarým býrakýlan hayatlarýmýz, bizi sardý.
Hayatýmýza dem vurdu, özlü sözlerimiz.
Ne çabuk tüketildi, onca güzel günlerimiz.
Neydi, bizi bir araya getiren hasret çektiren,
Sahi sevgi deðil miydi?
Gerçekten...

Düþün,
Dedikleri mi? Deðdi mi?
Þöyle bir yaslan arkanada bir düþün...
Sevmeden yapabilen kaç kiþi var çevrende.
Gerçek anlamda dokunabilecek sözlerime,
Gözlerime.
Bu evrende.
Düþün...
Dahasý, birazda bizi düþün,
Gelecek günlerden bahsederken bile,
Gelecek nesillere aktaracak sevgin nerede?
Düþün... ( DeN!Z )

Sosyal Medyada Paylaşın: