Ayaklarım
Yürüsem
Bir tabur uygun adým yürüyecek benimle
Ellerinde çelenk
Bir tabut yürüyecek
Vatan borcunu ödeyen
Bir anne hüznü tazeliðinde
Eskiden
Kemikleri sýzlatan bir marþ gibi mangalarda
Bir tabur askeri coþturacak kadar gürdü sesim
Verdiðim tekmiller
Törenlerde okuduðum þiirler
Kuþlarý kaçýracak kadar yok þimdi bende ondan
Baðýrsam gýrtlaðýmda bir öksürük
Hiç bir yere varamayacak
Rüzgarýn uðultusuda yýpranýp kaybolacak
Neden benim ellerimde gülüyor bombalar
Beyaz hýrkasýnda kuþlar soluyor annemin
Beni döven annemin elleri ne güzel
Kimdi bilen var mý beni?
Geriye bana dahil
Yazgým ne kadar kara
Sýrtýmda yaþamak, altýn bir semer gibi gösteriþli
Ama ne fayda
Anlamayacaðým bir mertek kafama vurmayýnca
En sonunda
Çünkü suçlarým vardý
Günahlarým
Utançtan yapýlma birer baðýmsýz daðlardý
Göðe bakmak güzel ama yüzüm yok
Yoldan geçen her çocuða gülümseye bilsem bile
Kimse duymayacak biliyorum
Senin dýþýnda
Benim ayaklarým
Çiçeklerin yanýndan geçerken cambazlarý bile kýskandýracak kadar güzeldi
Karýncalara güven veren bir sadelik ile yoðrulurdu her gece
Sabahlarý ise bambaþka acýlara hayranlýk duyardý
Vay beni ölümle baþbaþa býrakan bu dert
Nasýl bir derttir ki o bana þehri dolaþtýran
Yürüyüþüm bir þeyleri anlatacak kadar cesur
Duruþum, ölümü zorlayacak kadar gürbüz
Stabil
Ýsyan çýkaracak kadar halktan
Yaðmurun topraða gizemi gibi hak’tan
Ayaklarým durmak için yorgun
Yüreðim
Eþi olmayan çoraplarým gibi delik deþik
Ömer Altýntaþ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.