ESKİ BİR AŞK

hep o sen kokan sokaktan geçerdim
dizlerim sendeler pencereni izlerdim
gölgen vururdu bir anda cama
sonra býrakýrdýn saçlarýný baharýn yeline
gözlerimde sabýrsýz bir bekleyiþ
bir bakýþýn yeterdi yüreðime
o an zaman dururdu bende
halbuki daha adýný bile bilmiyordum
daha sesini bile duymamýþtým
ilk aþkýn kývýlcýmlarýydý bu
kaç gece uyuyamamýþtým...

bazen evden cýkarken rastlardým seni
sen ise göremezdin beni
her adýmýný kazýrdým kalbime
utanýr yaklaþamazdým yanýna
çaresizlik dolanýrdý bacaklarýma...
bazen ise tutmazdý beni uyku
atardým kendimi o sokaða...
saatlerce bakardým boþ pencerene
soðuk rüzgar sýrdaþ olurdu bana
karanlýklar ise bir bir saplanýrdý yüreðime
ezan sesiydi sebep eve dönmeme...

adýna kaç þiir yazmýþtým
aðaçlara bile adýný kazýmýþtým...

sonunda kader gülmüþtü bana
bir arka sokak þahit olmuþtu aþkýmýza
o an kelimeler kilitlenmiþti boðazýma
seninde bir farkýn yoktu benden
bir iki derken baðlandýk birbirimize
bir engel yoktu artýk sevgimize...

titrek ellerini tutup inerdik sahile
bir baþka görünürdü kýz kulesi seninle
ne güzeldi o ilk öpüþmek
üþüyünce pamuk ellerini hohlamak
yavaþca masumca sana sokulmak...

saat on ikiyi geçmezdi hiç
yine ayrýlýrdý yollarýmýz
gözlerim zor kopardý gözlerinden
seninle aðlayýp seninle gülerdim
senin sevdiðini ben de severdim...
tuttuðumuz takýmlar bile aynýydý
ayný müziði dinler ayný kitabý okurduk
hayat seninle bir baþka güzeldi
açtýðým her kapýda sen vardýn
bir tebessümün ise dünyaya bedeldi...

ama...nazlý gül buraya kadarmýþ meðer
kahpe feleðe ördürmüþtük aðlarýný
bu masum aþk sona ermiþti
artýk tüm yollar bize kapandý
koptuðumuz yer ise ayný sokaktý..
bu kez kelimeler volkan oldu yüreðimde
bir bina yýkýlmýþtý sanki üstüme
suçlu kimdi sormak istemedim kendime
belkide son kez bakýyordum gözlerine...

artýk pencerende güller acmýyordu
kaldýrýmlara ise gözyaþým dökülmüþtü
kadere boyun eðmiþtim bir kere...
bir iki aya kalmadý ayrýldýk oradan
son kez bakýyordum pencerene
kýpýrdanýr gibi olmuþtu perde
bir daha dönüp bakamadým geriye
verdiðin sandýðýn aþký
býrakýyordum ayný yerde...
sebep sual sormadan gidiyordum
güle güle nazlý gül güle güle...

ve tam yedi yýl geçti aradan
ama yüzünü hiç unutmamýþtým
hep bir köþede yazýlýydý adýn
anýlarýný ise bir eskiciye satmýþtým...

yine bir yaðmurlu gecede ýslanmak için
atmýþtým kendimi evden uzaklara
ve eski bir parkta görmüþtüm seni
donakalmýþtým bir aðacýn altýnda
bir banka oturmuþ çaresizce bakýnýyordun
büyük bir yük vardý sanki omuzlarýnda
ama yüzün cok deðiþmiþti
yýllarýn yorgunluðu vardý bedeninde
ellerin titriyordu yine
ama ela gözlerin aðlamaklýydý
kim bilir kim incitmiþti nazlý ama
solgun gülümü.....
yine dayanamýyordum acýyordum haline
gelip de bir kerecik dokunmak istiyordum
silmek istiyordum bir damla gözyaþýný...


ve bir an gözgöze gelmiþtik
o solgun yüzün taþ kesilmiþti
tek kelime bile edemiyordun
sanki tekrar o eski sokaktaydýk
bir kaç adým yürüdükten sonra
o titrek sesinle son sözünü söyledin:
’gitmem gerek’....
iþte yine gidiyordun...
olsun bu kez koymazdý o kadar
alýþmýþtým zaten gitmelerine
belkide,
belkide kendimi kandýrýyordum
ne bileyim iþte...


yine dayanamadým,
bir damla yaþ süzülmüþtü gözlerimden
bir þey diyemedim ne gelirdi elimden
yeni bir hayat vardý önümde
sen hep yeni aþklara açtýn
ben ise aþký seviyorum
artýk her günümde....





Fatih Albayrak
temmuz 2008 trbz
Sosyal Medyada Paylaşın: