ömrümün ilkbaharý nasýl geçti dallarým nasýl çiçek açtý çiçeklerim bahar meyvelerine nasýl dönüþtü henüz çocuktum hiç anlayamadým ben
ömrümün yazýnda yandým yandým ayrýlýðýn ateþinde kavruldum bulutlar gibi doldum doldum kýrkikindilerle saðanak olup yeryüzüne yaðdým...yetmezdi aniden belirip gökyüzünden eðilip topraðý öpen gökkuþaðý oldum ben
ömrümün sonbaharýnda þiir oldum ben gönlümden kaðýt sayfalarýna gözyaþlarýmýn eþliðinde döküldüm sayfalarýn üstünde daðýlan harflerle birlikte kuruyan gözyaþý damlalarý oldum ben
ömrümün kýþýnda nasýl olurum, bilemem ben belki bulutlardan düþen ilk kar taneleri gibi henüz donmamýþ toprakta eriyip kýþ çiçeklerine öz suyu olurum hep yakarýþlarýmda bunu dilerim ben
cahit fýkýrkoca
Sosyal Medyada Paylaşın:
cfikirkoca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.