Gece soyunuyor karanlýðýný gözlerime Her sessizlik bir cümle barýndýrýyor gökyüzünde Mazi sarýyor yine o küçük kýz çocuðunu Fonda Hakan Peker aklýmda kimler kimler...
Bir deli bir dolu yürekti ki benimkisi Giyinirdi pembe tulumunu takardý hayalperest gözlüklerini Aþk atýna biner gibi sürerdi rüzgara karþý bisikletini Sahil kenarýnda bir salýncaktý en sevdiði Denize karþý sallanmaktý sanki tüm hürriyeti
Kýsa küt saçlarýnda saklambaç oynar gibi Karmakarýþýk aklýnda hep muamma vardý, çözülesi Kafa yormaktan sýkýlan ruhu sevmezdi ki bilmeceleri Aðýr romantik kitaplardan ne ara geldi hayat felsefesi Ýnce düþüncesi, kýrýlgan kalbi ne ara taþ kesildi
Ve unuttu o küçük kýz çocuðunu Ve ömrünü adadýðý aþký arama heveslerini Ve ne ara akýllandý da çoðaldý dünya derdi Geçmiþe mazi dedi oda herkes gibi Büyümek tüm umutlarý yitirmek gibiydi...
Ah mazi! büyüdük bak niyazi...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sırrakalem Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.