Canıma Değsin

sen tozlu raflarda unutulan bir kitaptýn yüzümde
solgun bakýþlarýmýn arasýna karýþmýþ
kalabalýk bir sokaktan geçiyorduk
karþý kaldýrýmda bir çocuðun ellerini tutan özlemlerin duruyordu
ve hiç karþýlaþmadýðýmýz umutlarýmýz vardý aklýmýzda
aklýmýz kalbimize hükmetmeye çalýþýyordu
kalbimiz aklýmýzý her defasýnda üzüyordu

ama ben cellat cellat kalbimle savaþýrken
kaybetmenin hiç korkusunu yaþamadým
yenilirsem biter demedim
hiç bitmeyecek bir umut için savaþtým hep
hiç ölmeyecek bir aþk için
yeri geldi ecel terleri döktü göðsüm
yeri geldi gözyaþlarým yastýðýma dost oldu
yeri geldi bedenimle kalbim
elimle yüzüm
sesimle dilim
bir düþman gibi baktý yüzüme

sen bir çocuðun gözlerinde yaþýyordun
bir çocuðun ellerinde
bir çocuðun kalbinde
bir çocuðun sesinde
bir çocuðun uçurtmasýnda
bir çocuðun yarýnlarýnda
o çocuk olmak istedim sadece
o çocuk gibi
o çocuk gibi
o çocuk gibi yaþamak istedim sadece

sensiz geçen bir gün
soðuk bir duvara sýrtýmý yaslamýþ seni düþünüyordum yine
sonra ayaz düþüyordu sesime
buz gibi susuyordu dilim
buz gibi üþüyordu gece
buz gibi ölüyordu yaþamak
bende nasýl yaþadýðýný bilsen
bende nasýl varsýn
bende nasýl güzelsin
bende nasýl mutlusun bilsen
kalbim gökyüzü gibi gülümserdi sesime
sesim sen olurdun

sen gökyüzüne hasret kalmýþ bir uçurtmasýn
bir umudun tellerine takýlmýþ
yüreðimin göðsünü tekmeliyorsun
sonra sen uçurumdun
bunu seni ilk sevmeye baþladýðým gün anlamýþtým
ama uçurumdan düþmekten hiç korkmadým
seni nasýl sevdiysem
sana ait olan o uçurumu da sevdim
düþtüysem kendime düþtüm
öldüysem kendime öldüm
sen saðsýn ya sevgilim
bu sevgime deðer

canýma deðsin
yine seni çok özledim

ibrahim dalkýlýç
Sosyal Medyada Paylaşın: