Üşüyorum Anne...

Mevsimlerden kýþ, Aylardan ise ocak
Çok sýký giyinmiþ olmama raðmen üþüyorum.
Hem de öylesine üþüyorum ki,
Dudaklarým mosmor kesiliyor,
Kemlik bilmeyen sevdalý gönlüm de üþüyor.
Ben eskiden kolay kolay üþümezdim.
Ýnsanlarýn göründüðü gibi olmayýþlarý,
Beni iliklerime kadar üþütüyor.
Hatta bazen tir tir titriyorum.
Üþümeyi sevmiyorum anne!

Ahhh Anne!
Ben her daim boncuk boncuk terlemek istiyorum.
Hemde iliklerime kadar.
Terlerken rahatlýyorum sanki anne.
Yere dökülen boncuk boncuk terlerim,
Gam ve kasvetimi alýyor benden.
Kuþlar gibi hafifliyorum.
Üþümeyi hiç sevmiyorum.
Her üþüdüðümde,
Çocukken, çýplak ayaklarla, sokaklarda dolaþtýðým, anlarým geliyor aklýma.
Sýkýntý ve kederlerim artýkça artýyor.
Baþýmý ellerimin arasýna alýp, düþünmekten kendimi alamýyorum.
Üþürken yüreðim de üþüyor.
Ýnsanlarýn buzdolabý gibi olmasý,
Beni daha çok üþütüyor.
Ben kucaklaþarak ýsýnmaktan yanayým.
Ve ben, insanlarýn sadece ve sadece birbirlerine,
Allah rýzasý için, gidip gelmeleriyle, ýsýnmayý daha çok isteyenlerdenim.
Ýnsaný cennetlik eden, rahmani sohbetlerle,
Gönlümün üþümüþlüðünü bertaraf etmek istiyorum.

Ahhh Anne!
Senin de, benim gibi hiç üþüdüðün oldu mu?
Yazýn Aðustosunda bile hiç üþüdün mü?
Kalabalýklar içinde yanlýzlýðý hiç yaþadýn mý?
Sen, hiç analý babalý yetim oldun mu?
Sen, varlýklar içinde yokluklarý çektin mi?
Sen, umduðun kapýlardan hiç boþ döndün mü?
Darmadaðýn, çarnaçar olmuþum.
Hal ahvalim yaman mý yaman
Býrakmýþým kendimi boz bulanýk akan sularýn akýþýna.
Öylesine hasret kalmýþým ki insanlarýn dostça, kardeþçe kucaklaþmasýna.
Þeref ve namuslar çok ucuza satýlýyor.
Ýnsan görünümlü canavarlar, her geçen gün artýkça artýyor.
Neþe ve üzüntülerimi, paylaþacak dost bulamýyorum!
Kalmýþým bir baþýma.
Anne senin zamanýnda da insanlar bu kadar zalim,
Bu kadar acýmasýz ve bu kadar gaddar mýydý?
Hangi sokaða giriyorsam karanlýk!
Gözümün önünü zor görüyorum.
Kör deðilim ama sanki bakar kör olmuþum.
Herkes saðýr olmuþ!
Feryad ile figanlarým duyulmuyor
En yakýnlarým bile beni anlamak istemiyor!
Kendi yaðýmda bile býrakmýyorlar kavrulayým.

Ahhh Anne!
Ne olacak bu içler acýsý halim!
Beni anlayan sadece sen vardýn!
Tatlý sohbetin le beni teselli ederdin!
Þimdi sen de yoksun.
Ne yapacaðýmý vallahi de billahi de tallahi de bilmiyorum
Üþümem geçecek mi?
Yine boncuk boncuk terliyebilecekmiyim?
Kemlik bilmeyen sevdalý gönlüm ýsýnacak mý?
Her þeyi bilen biriyken,
Þimdi niye hiçbir þeyi bilmeyen biri olmuþum.
Ben ve gönlüm ne zaman ýsýnacak anne?

Ahhh anne!
Yoruldum, üþümekten!
Yoruldum, boþu doluya doluyu boþa vuranlarý görmekten!
Yoruldum, sap ile samaný birbirine karýþtýranlardan!
Yoruldum, ahde vefasýzlardan!
Yoruldum, vicdan ve merhametini kaybedenlerden!
Yoruldum, sadece menfaatlerini düþünenlerden!
Yoruldum, bindiði dalý kesenlerden!
Yoruldum, yediði tabaðý pisleyenleri görmekten!
Ama yorulmadým, insanlara faydalý olmaktan!
Ama yorulmadým, dost bildiklerimin, neþe ve üzüntülerini paylaþmaktan!
Ama yorulmadým, vicdanýmýn sesini dinlemekten!
Ama yorulmadým, gönüllere girmekten!
Ama yorulmadým, fikri güzel, gönlü güzelleri sevmekten!
Ama günü ve zamaný geldiðinde, onlar yorulacaklar,beni hor ve hakir gördükleri için...
26/Ocak/2021




Sosyal Medyada Paylaşın: