Kar !

Kar yaðýnca þehirlere,
Çocuklaþýr birden bütün gönüller..
Hasretlik vardýr serde
Ne güzeldi geçen seneler..
Yetiþkin olmak mýydý, tüm mesele ?
Dünyanýn kahrý, çekilir miydi böyle ?

Hani kar yaðýnca buruklaþýr ya gönüller
Hasas kalplere bir hüzün çöker..
Ne çok evsiz, barksýz vardýr
Ayaz da kýþta, sokaklar da
Ve kedi üþür, köpek titrer
Ýnsanoðlu;
Insanlar ölür, donarak..

Kar yaðýnca þehirlere
Çocuklar gelir akýllara
Bir köyün yolunda,
Ayaðý açýk, üstü baþý
Pekte kýþa hazýr olmayan..
Okuma azmi ile tutar okul yolunu
Yollar bile geçit vermez,
Doðuþtan karadýr sanki bahtý..

Hani kar yaðýnca þehirlere
Þehirler beyaz örtüde..
Bir gebe daðýn baþýnda
Ücra memlekette
Yaþamla savaþ verir,
Koþullara inat, öyle bir sýkar diþini
Yollar geçit verene kadar..

Ve kar yaðýnca, þehirlere
Her memlekete ayrý bir tat,
Ayrý bir hüzün katar..
Kiminin aþký depreþir,
Kimine göre kar romantizim,
Kimisi tutulmuþtur bir melankoliye,
Beyazýn içinde karalar baðlar..
Aldatýcý belki de bütün bu duygular..

Hani kar yaðýnca þehirlere,
Çocuklar sevinir ya,
Kartopu oynarlar,
Kardan adam ve kýzaklar..
Þemsiye altýnda dolaþan
Sevdalýlar..
Biz hep böyle hatýrlayalým isteriz,
Hep böyle güzel olsun
Saðýmýz solumuz..

Ve kar yaðýnca
Çocuk, çocuk unutmak
Dünyanýn bütün kederini..
Kaçmak iþte her þeyden,
Bir vaktin içinde,
Bir an olsun,
Unutmak yetiþkin olmayý..

Þiir: Gönül Cesli
25.01.2021
Sosyal Medyada Paylaşın: