BİR MİRAÇ GECESİYDİ...

bir miraç gecesiydi,
bir sela yükseldi minareden,
"zulüm verme nefsim" diyordu içten,
bende irkildim derinden,
yeter zulüm verme nefsim...

bak gökkubbe kurulmuþ üzerine,
daðlar dikilmiþ kazýk yerine,
su konmuþ bohçana azýk diye,
düþünüp akletmez misin nefsin?

ezanlar dolmuþ karýncanýn yuvasýna bile,
yaradandan bil sevgiyi yaradýlana öte,
karartmasýn gözlerini zalim gece,
görmemek için gözünü kapama nefsim.

açtý doymadý gözün senelerce,
ben yüceyim dedin kendi kendine,
gökyüzünde binlerce yýldýzlý bir rütbeye,
hâlâ neden boyun eðmezsin nefsim?

yaradandýr padiþah, sende köle,
fayda vermez bu inat kendine,
sana dogru uzanan miracýn gecesinde,
yeter artýk tak koluna kelepçeleri nefsim...

"hiç düþünüp akletmez misiniz?" der kur’an,
senden habersiz akýp geçiyor zaman,
"tövbe et baðýþlarým "’ der o sultan,
gel merhametliler merhametlisinesýðýn nefsim...

ÝSHAK SAKA
Sosyal Medyada Paylaşın: