Buzdu adýn dilime önce
Üþütürdü adýnla kurduðum her cümle
Sonra ýþýk oldu karanlýk düþlerime
Zamanla þiir oldu sindi ruhumun tenine...
Ne ara kabus oldun böyle
Nefesimi kesen rüzgar gibi eserken
Kar gibi yaðdýn tekrar tekrar üþüttün
Titremekten tekledi bak yüreðim
Yýllarý erittide ateþten ellerim
Bir seni eritemedi
Hala buz senin adýn
Çözülemeyen buzullar var içinde
Ya düþersin yüreðim kanar
Ya erirsin ellerim yanar
Her son bana acý bana hüsran
...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.