KALABALIKTAN UZAĞA
Sen her attýðýn adým da kalabalýða karýþýrken
Ben daha da yalnýzlýkla boðuþuyorum.
Ne cemre bir baþlangýç bana
Ne de sonbaharlar hüzün dolu
Susuyorum insanlara,neden sustun diyen çok.
Koþuyorum insanlara, nefesin kesilmesin diyen yok.
Bu vazgeçiþ, çabalarýmýn yorgunluðu,
Yorgun halimi görenler, bana karþý hep buðulu.
Ben kendimden geçmiþim,
Ölüyorum , bir yaprak dökümüyüm.
Neden susuyorsun diyor eþ ,dost,
Onlara ettiðim, sadece hafif bir tebessüm
Dolunaylý bir gece, bahçesindeyim eski evin.
Kalabalýklardan hayli uzaðým
Çok isterdim burasý benim olsun.
Ama ben kendime bile ait deðilken,
Ne kadar saçma bir talebdir bu dediðim.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Psikolojik Danışman Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.