Oyun sanmıştım
Daha yeþermeden solan umutlarým var benim
Doðdu, güneþi gördü ve koptu dalýndan.
Kimseler görmeden kuytu bir yere saklamýþtým.
Ama benden habersiz almýþ götürmüþler.
Sakladýðým yerde bulamýyorum
Peki kim çaldý umutlarýmý?
Neden çaldý?
Nereye götürdü?
Nereye sakladýlar?
Umutlarýmdan ne istediler?
Ben, umudum olmadan yaþayabilir miyim ki?
Sokakta oynayan çocuklar mý götürdüler acaba?
Ama onlarda bilmiyor, görmemiþler.
Sokaklarda yalnýz baþýna gezen þu yaþlý teyze mi aldý yoksa?
O da görmemiþ.
Karanlýk bir yere ekmiþtim kimse görmesin, bilmesin, kýrmasýn diye.
Belki büyür, yeþerir ve umutsuzluklarýma umut eklenir sandým.
Ama koparmýþlar yeni açan taze bir gül gibi.
Gökyüzünden yere düþen kar taneleri gibiydi umutlarým,
Harlanmýþ ateþin üzerine düþmeden eriyiverdiler.
Belki yanan ateþi söndüremedi
Ama pes etmeyip yere doðru düþmeye devam ettiler.
Saklamýþtým, bir yerlere ekmiþtim umutlarýmý.
Umut ekmeyi bir oyun sanmýþtým.
Yanlýþ yapmýþçasýna bir kenara saklandým.
Saklamýþtým, saklanmýþtým.
Bizi kimse göremez sanmýþtým
Gözyaþlarýmýn beslediði umudumu almýþ savurmuþlar bir tarafa…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.