KAHVEMİZİ YUDUMLARKEN

Hatýrlarsan her yaðmur yaðdýðýnda,
Seninle köþemize çekilip, kahvemizi yudumlardýk.
Her bakýþlarýmýz da,
Keskin kokusunu hissedip, köpüðünü dillendirirdik.
Bir fincan daha isteyip, lokumuyla sýký fýký olurduk.

Dýþarda yapraklara vuran, yaðmur damlalarýn hýþýrtý sesleri.
Ýçerde sýcacýk sobanýn etrafýn da, yaptýðýmýz sohbetin lezzeti.
Ne kadar özlemiþiz halbuki, içimizden gelen özlemlerimizi.
Neydi bizim bam telimiz, dokunmasaydý eðer birbirimize gözlerimiz.
Oysa birikmiþti içimizde kalan birbirimize olan sözlerimiz.

Bir çýnar aðacý gibi ederdik, büyük büyük sohbetlerimizi.
Geçmiþten gelen, geleceðe yönelen hallerimizi.
Daha kaç yýl ederdi bizim hislerimiz.
Bilemeyiz...
Gidilecek daha çok yol var, henüz bilmediðimiz.
Þimdi bu sohbetten uzaklaþsak bile,
Bu köþe de yine birbirimizi bekleriz... ( DeN!Z )
Sosyal Medyada Paylaşın: