Kara küçük bir kadýn, kimsem yok iken Mýh gibi saplandý kalbime adýn ... Günün birinde herhangi bir gidiþte Yaþým etmez ile gördüm Çýðlýklar ile sustun Herþeye raðmen övdüm teninini Olmazlarýna sustum. Olurlarýný hiç , sevdayý piç eder iken izledim seni.. Sustum Sonra olmazlara giriþtim, dubleler ettiler... Gözüm yaþýný kustum. Gittin gereksizlere koklatýr iken tenini ... Ben özledim. Sonra zehirlendim dedim kendime ... yoðurt içtim Geçmedi... geçmedin... Gitmedi ... gitmedin Teninin kokusu kýrar iken burnumu... Sen her daim burnu büyük tipsiz, diyenlerin ardý sýra koþmaya devam ettin madem. Geç geleni geçeni hayatý ömrü ... Çokta bir önemi yok belki.. Ama sildi seni bu evladý adem.
Sosyal Medyada Paylaşın:
ozkankavuk Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.