Adem ile havva kulun, yemeseydi o elmayý,
Þeytan onu kandýrmazdý, kovulmazdý þol cennetten.
Fani olan bu dünyada, istemezdi hiç kalmayý,
Bilseydi hiç ayrýlmazdý, cennet denen güzellikten.
Allah! Allah! diye, diye, tefekküre baþla yine,
Düþündün mü ? dünya fani, elbet gelen gider geri.
Hak sözüyle çýkar mümin, sevabýný aldý yine,
Ýþte o gün! ahirette, ayýrýrlar özel yeri.
Yemediysen haram lokma, karþýlýðý olur birgün.
Kul hakkýna sakýn bakma, namazýný kýl sen hergün.
Ateþlerde teni yakma, orucunu tut sen ergün.
Ýþte o gün! ahirette görünür, hep cennet eri.
Tefekkürde; zikirlerde el verelim, dosta candan.
Günahlarý temizleyip, korkalým hep çýkcak candan.
Can çýkarda huy çýkmazmýþ, kötü ise def et candan.
Ýþte o gün! ahirette; kovdurmuþsun derler þeri.
Arkamýzdan hep yaparlar, biz ölünce bol helvayý.
Budar isen, aðaçtaki kuru dalla, ham meyvayý.
Sulamazsan ihmal edip, yürekteki sen takvayý.
Ýþte o gün! ahirette, alamazsýn önde yeri.
Ýnsana yakýþandýr, nefsini ýslah etmek.
Herdaim sen hakký zikret, olunmaz ki ona yetmek.
Tesbih ile olur bil ki, sevaplara sevap katmak.
Ýþte o gün! ahirette farkedilir, gözde feri.
ÞAÝR:ADALETÝN SESÝ
27-7-2008
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.