meydanlar boþtu yasakken ben kendim ölçtüm inanýn bana nabzýmýn ayak seslerini fýsýldayan tatlý iðrenç günaha tutuldum bir sokakta çekti aldý içeri meydanlar boþken þehvetle titreyen bir uyanýþtan yazmak gelmiyor içimden sadece tepki veriyorum.
bütün bir gün boyu kulaklarým evet bütün bir gün boyu çýnladý beynimin arka bahçesi kurak bir ýrmak gibi susuz nasýl çaðladý durmadan büyüyordu gözlerimde sürünüyordum bir yerden bir yere bu deðil elbet söylemek istedigim zaman ölüyordu bedenimde söz konusu olan hislerim alelacele kapanýp kaldýðým Sükûnet bulduðum yegâne meskenim.
o günden sonra elmas gibi yontuyordu düþünceler ihanetin kýrbacý acýtýyordu canýmý düþünmek istemiyordum o kaldýrýmlarý bir gül bahçesiydi ama dikenleri vardý kanatan yara açan felekten çaldýðým o mahrem aný örtbas edecek kadar yalancýmýydým yoksa bir zavallýmýydým....
Mustafa Yaman 25 aralýk 2020
Sosyal Medyada Paylaşın:
A u B a D e Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.