Ölü bir çocuğun oyuncakları

Yaz gelirdi
Çocuklar okula giderken ben üzülürdüm
Tarladaki kuþlarý seyrederdim
Vagonlara çýkardým
Buðday saplarý batardý ayaklarýma

Ve akþam
Anam
Çoraplarýmý dikerdi
Yýkardý mintanýmý
Bir çiçek gibi dururdu
Keten pantolonlarýmýn dizlerinde yamalar
Keþke yalnýz çoraplarým sökülseydi
Düþünce yalnýz yine dizlerim kanasaydý
Ellerim tükenmeseydi

Oysa benim ellerim
Çoraplarý yýrtýlan çocuklarýn baþ parmaklarýna kulak olarak yapýlmýþ

Sabah
Su taþýrdý ellerim ineklere
Buðday tarlalarýnda koþardým
Bir þiir nasýl yazýlýr bilmiyordum
Uçurtmalarýný dahi kendisi yapan bir çocuktum
Her kýþ kýzak yapardým
Babamýn yirmilik çivilerinden
Uçak yapardým
Çocuklarý aðlayan memleketlere uçmak isterdim
Bir hevesti içimde kalan
Uçaða binememek

Gece
Babamýn üþüyen ayaklarýna sarýlýr uyurdum
Titrerdi elleri
Kýrýlmýþ bir þiir gibi içimde saplý
Kazadan sonra babamýn elleri
Her çocuk gibi üzülürdüm
Rüyalarda gördüðüm oyuncaklara hiç sahip olamayacaðýmý bilirdim

Bütün çocuklarýn gülüþleri gibi benim de gülüþlerim vardý
Beni yaramaz kýlan aþktý
Yaralayan, yaralarýmý saran da
Beni kör kuyularda unutan
Engerek yuvalarýna iten
Borçtu çiçeklerden aldýðým güzellik
Bu bana ait olmayan yüreðimin bahçesini belleyen
Güller büyüten
Þiir...
Beni hýrpala
Ayaklarýmý yoldan çýkar
Yakýþtýramadým hiç dünyaya kendimi.

Ey hayat
Ben
Senin köklerinde bir ukte anlamýnda çiçek
Bana su
Bana güneþ
Bana toprak
Anladým
Bana senin ellerinde yaþam yok

Dünya
Dümdüz
Babamýn parmaklarý çapraz

Ömer Altýntaþ

Sosyal Medyada Paylaşın: