Biz Sevmesini Öğrenebildik mi

Tren çýðlýklarla geçiyor içimden.
Bilmezdim yüreðimde bir istasyon barýndýracaðýmý
raylarýnda sarmaþýklarýn kýrýlacaðýný.
Nereye gittin diye sorgularken
konduktörü olmasýný becerememiþim
sensizliðe yol alan yüreðimde ki trenin.

Ýstasyon boþ þimdi yüreðimde.
Ne bir tren çýðlýðý duyulmakta
ne de saat baþý anons yapan adam.
Kulaklarýma çarpan, ölüm çýðlýklarý sadece
sarmaþýklara düþlerini asan serçelerin.
Dilim hep aynýyý türküyü çýðýrmakta
biz sevmesini öðrenebildik mi diye.

Begonyalar alev alýyor duvar kenarlarýnda.
Ruhum, fahiþenin son müþterisini bekler gibi beklemekte
yorgun, bitkin, harap ve gizli bir piþmanlýk ile.
Penbe bir þal’ýn kývrýmlarýnda ki tüyleri
okþuyor sensizlikte acýyan ruhumu.

Kaçýncý bahara girmek üzereyiz yokluðunun
gökkuþaðýndan önce mi gitmiþtin
yoksa yüreðime düþen ilk cemreyi görmüþ müydük.
Hangi daðýn eteklerine vardýn þimdi
geçtiðin vadilerde bir bensizlik hakim mi kompartýmanýna.
Hala bir ben mi çýðarmaktayým dilimde ki türküyü?
Biz sevmesini öðrenebildik mi diye.
Sosyal Medyada Paylaşın: