VE ZAMANSIZ YOKLADI BU BELA İKİMİZİ

VE ZAMANSIZ
YOKLADI BU BELA ÝKÝMÝZÝ

karlý daðlara düþtü sevdamýzýn izleri

saçýmýzda aklarla soðuk buz gibi ölüm

kaçýrdý keyfimizi donmuþ þafak yelleri

ve zamansýz yokladý bu bela ikimizi…


gözlerimde belirir bir acaip ürkeklik

ihtirastan yol yaptým mahþere gider sýzý

felek yan çizdi diye tepemizde namertlik

yaðmur taneleriydi karlarýn sinesinde

her damla kurþun gibi delip geçti gönlümü

bir anda geldi ecel sensiz tattým ölümü

bu sonsuzluk içinde kaybettiðim yönümü

ayýn ýþýðýndaydý görünen ayak izi….


rýhtýma yaklaþýrken suyu yaran gemiler

sessiz ve titrek yoklar sularý ince ince

sokuluyor zamansýz içimize usulca

martýlar uyanmýþtý sessizce ürpertiler

öylece yol alýndý gece boyu ezgiler….


bir sarhoþ narasýnda üþürken yan sahilde

sokulduk nefesine korkunun ötesinde…

nabzýnda atýyordu martý süzülüþleri

çarparken dalgalara alabora yürekler

bana senden hatýra hiç bir aný kalmadý

Gece gözümde yanan gemici fenerleri

vurgun yediðim sendin tükendi tüm ümitler…


Sosyal Medyada Paylaşın: