ÖZLEMİM.. SON NEFESİM

ÖZLEMÝM...SON NEFESÝM..
Kapý sesine uyandým birden.
Fýrladým yerimden.
Fýrtýnanýn ortasýnda bir kadýn.
Islanmýþ, üþümüþ titriyordu sesi.
Gecenin bir yarýsý neydi ki iþi?

Aman Allahým bu o muydu ?
Yýllarýmýn hýrsýzý, ömrümün katili...
Kendi gelmiþti kapýya...
Bin piþmanlýk dolu gözlerinde.
Bitmiþti gücü yýðýldý oraya.

Tutup kolundan aldým içeriye..
Sýcak bir çay verdim iç diye.
Yaðmur devam ediyordu gözünde.
Yutkundu... bir yudum içti.
Bakýþýndaki hüzün yüreðime çöktü.

Baktý nemli gözlerle uzun uzun..
Yýkýlmýþtý besbelli harabeler içinde.
Affet nolur dedi usulca...
Eðildi baþý, dinmiyordu göz yaþý.
Tekrarý varmý ki bu hayatýn ?

Kahretsin hiç gitmemiþ hep bendeymiþ.
Sol yanýmda bir alev sardý bedenimi.
Kýramazdým sevmiþim tuttum dilimi.
Bir özlem ki bu kalkýp yerimden.
Sarýldým, seviyorum! dedim içimden.

Ah be Þenol ah! sanki kendine geldin.
Ýyiki geldi, daðýldý bak karanlýðým.
Iþýk doldu yeniden, bitti kimsesizliðim.
Hiç dün yaþamadým, yarýnsa meçhul..
Kollarýnda verilsin son nefesim..





Sosyal Medyada Paylaşın: