SENSİZ İSTANBUL ÜŞÜYOR

Yedi tepe öksüz kaldý,
Ayrý diyarlardayýz þimdi,
Ellerimiz birbirine dokunamýyor,
Yüreklerimiz hasretten kývranýyor,
Ve sensiz Ýstanbul üþüyor...

Aðaçlar yapraklarýný erken döktü,
Ve bahara çiçek açmadýlar,
Beraber yürüdüðümüz sokaklar þimdi isyanda,
Buluþtuðumuz mekanlar kan aðlýyor,
Ve sensiz Ýstanbul üþüyor...

Vapur iskeleden geç kalkýyor artýk,
Belki geliriz diye bekliyor,
Martýlar kýyýlara gelmiyor,
Çünkü simit atan olmuyor,
Ve sensiz Ýstanbul üþüyor...

Hatýralar sahipsiz kaldý þimdi,
Ve bütün þarkýlar amaçsýz,
Boðaz küskün, dalgýn, üzgün,
Kendini yalnýz hissediyor,
Ve sensiz Ýstanbul üþüyor...

Galata Kule’si nöbeti býraktý,
Ýstanbul þimdi kime kaldý,
Sensiz günler geçmiyor,
Hatýralarý üzerine yorgan diye çekse de,
Sensiz istanbul çok üþüyor...

Gittiðinden beri gökyüzü yasta,
Yeryüzüne kinini boþaltýyor,
Eminönü, Kadýköy sensiz çok hasta,
Gözlerim her yerde seni arýyor,
Ve sustuðundan beri Ýstanbul üþüyor...


Ömer DEMÝR






Sosyal Medyada Paylaşın: