ARTIK HİÇ BİR AŞKA İNANMIYORUM

Yaralý bir kurt gibi solurken hayat.
Yüzümde hüzün rengi bir gülümseme.
Yüreðimde vurgun yemiþ firari sevdam.
Kavrulur durur çöl yüreðim...
Çocuklar üþür köprü altlarýnda.
Yansýr ayýþýðý ýslak dallara.
Çýnlar kulaðýmda bir yarým ezgi.
Kara gecelerde umutlarým daðýlýr.
Beynimde artarken çekiç sesleri.
Sessizliðin potasýnda büyür acýlar...
Bir maral vurulur dað baþlarýnda.
Geciken sabahlara koþar kuþlar.
Kaný kurutulmak istenen sevgiler düþer usuma.
Ve umudu kesilmek istenen sevgililer.
Düþlerim buz keser üþür içerim...
Bilirim ekseriya sabaha karþý kurþuna dizilir insanlar.
Benim de sabaha karþý sözcüklere sýðmayan fýrtýnalar patlar içimde.
Of dedikçe baþýmý taþtan taþa çaldýðým kederimi kanatýrým sesimde.
Hep arkamda durur buz tutan bir yaþamýn donmuþ anýsý.
Ve kederle söylenirim kendi kendime:
’ Artýk acýlardan acýlara koþturan hiçbir aþka inanmýyorum.
Ve içimdeki sonsuzluða sýðmayan o büyük sevgilere karþý.
Ýçimdeki aþkýn çiçekler gibi soldurulmasýna dayanamýyorum!..’
Sosyal Medyada Paylaşın: