Melankoli

Körsen yanan sokak lambasýndan
Þule düþerdi dalgalanan aklýma
Ýlki ve sonu idi bakýþým
Zülüfleri daðýlmýþ komþu kýzýna

Ilýktan kaynara geçen zehri aktý
Sebepsiz bir keder çöktü,
Yavan yüreðimde meþale yaktý
Bedenimi sardý ateþi, tortu býraktý

Ne gitmeler oluþtu o þimþek çakmasýnda belirsiz,
Hazin hikayelerin geliþinde oluþan sessizlikle gözlerim fersiz

Gençlik baþa bela oldu o gün,
daðlar bulanýk baktý þahikasýndan
Kaderimin deðiþtiðini sanmýþtým
bakarken endamý ile arkasýndan

Salmýþ zülfü yari,
Salýnýrken kuðu misali kavurdu derimi,
Ýçerimi kapladý
Kaynar kazanlara saldý bedenimi

Kimdi bu kanatlý!
Amam Allahým tanýmadým!
Ürperdim, dört mevsimi yaþadým.
Kafamdaki sesler, sanki mezarýmý kazdý
Kýþtý, baharým hazandý, o an kaderi yazdý

Göðsümdeki aðrý ne?
Perde indi gözlerime
Belki ince hastalýk belki bir sýzý.
Bildim o an, aþina.
Þimdi olmayan komþumun kýzý.

Önüme serilen hayatýn kendisiydi,
Belki de ömrümün efendisi
...

Adýmlarý gitmez mi insanýn?
Basmýyordu yere ayaklarým!

Uçuran sanki görünmez kanatlarým
Niye bastýðým toprak olsun ki,
Olursa uçan atlarým, olmazsa atlarým.

...
Artýk aþk zamaný gelmiþ,
"Tanrý(!) misafiri" olarak

Daha girmez gönlünden içeri
Ne kýþý ne yazý ne de kederi
Niceleri geçti lakin gönül geçmedi

Artýk anýlarda kaldý
Mevsimi bahardý ...
Ve býraktýðý eserin adý
Melankoli ...
Sosyal Medyada Paylaşın: