Gece karanlýðýnda nazarýnýn deðdiði taþa takýlýp düþüyorum. Zaman geçmeyen kör sokakta, kartona sarýlan kimsesizim. Sensizlik kýþ gecesi kadar soðuk, üþüyorum. Düþüþümden bu kýrýk ama soðukluðundan morarýk izim.
Parýltýsýnda nefsi söndüren gözlerin vazgeçmiþ bakýyor. Donmuþ suratýnýn altýnda, tutuþturur meþaleden dilin. Damlayan gözyaþýn bile bana akýyor. Hayalimdi ciðer dolusu soluklanmak, içinde nefes verdiðin ilin.
Sosyal Medyada Paylaşın:
ugur41 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.