Elife

Neþeli, sevinçli küçük bebektin...
Yanaklarýnsa al al’dý Elife.
Gül, çiçek içinde þen kelebektin...
Yediðin þekerdi, baldý Elife.

Þen, þakrak yaþarken güzel þirine,
Büyüdün verdiler seni birine,
Çevirdi ömrünü onlar irine...
Kederler kapýný çaldý Elife.

Yuva kurmak için ever diyerek,
Ana beni bunla ever diyerek,
Beni ömür boyu sever diyerek...
Tuttuðun çürük bir dal’dý Elife.

Eþi olan zalim kabadan kaba !
Sap gibi savurdu bu kýrýk yaba !
Ölünce taksici olan has baba...
Hüzünle hayale daldý Elife.

Güvendiði kullar dikenli kökmüþ !
Ýpek saçýndaki örgüyü sökmüþ !
Acýdan, kederden yaþlanýp çökmüþ...
Dedim bu nasýl bir haldý Elife.

Çektiði çileler baðrýný deldi.
Gülecek gözlerden boþalan seldi.
Mutluluk yerine ayrýlýk geldi...
Ellerin koynunda kaldý Elife.

Dikenli yollarda yürüdü gitti !
Üstünü elemler bürüdü gitti !
Elmastý toprakta çürüdü gitti...
Býraktý kendini saldý Elife.

Cumali der sana kader onmadý !
Yürek buz tutsa da her þey donmadý !
Hak ettiði yere asla konmadý...
Altýn sýrma ipek þaldý Elife.
Sosyal Medyada Paylaşın: